Nastał ten okrutny czas. Jestem na diecie...

Po kilku tygodniach nieudolnych prób zdrowszego odżywiania się, niepodjadania wieczorami i odmawiania sobie piwka - musiałam zdecydować się na drastyczne kroki. Od kilku dni wpieprzam odchudzającą zupę i niewiele więcej. Marzę o... o wszystkim! Ale jestem dumna, że wytrzymałam tak długo (czytaj - całe cztery dni, normalnie szok), nigdy wcześniej mi się nie udało wdrożyć żadnej sformalizowanej diety.

Póki co, próbuję się najeść oczami :)

Wena do gotowania chwilowo mnie opuściła. Jak wiadomo, po powrocie z wakacji trzeba odpocząć, więc spędziłam cały tydzień leżąc po pracy na kanapie i oglądając wszystko co kiedykolwiek zamieścił na jutubie Jimmy Fallon. Gwarantowany sposób na ból głowy i wyglądanie jak zombie w pracy, polecam serdecznie. W tym tygodniu też nie mogę się ogarnąć więc nie jest lepiej, w lodówce mieszka tylko tygodniowa pomidorowa. 

Za to wcześniej udało mi się nabyć wspaniały gadżet - obieraczkę julienne. Jeśli nie chce się przepłacić, najlepszym miejscem na zakup wszelkich pierdół tego typu są sklepy z serii "1001 drobiazgów". Między kulkami na mole a gumowymi linkami do wieszania prania zawsze znajduję tam jakieś skarby. Obieraczka jest mega, zaciesz przy przerabianiu cukinii na spaghetti gwarantowany (jeśli kogoś jarają takie dziwne rzeczy).

Spaghetti z cukinii z pieczonym łososiem (przepis inspirowany Coutellerie)

Składniki (1 solidna porcja)

ok. 200g filetu z łososia

ząbek czosnku

łyżka sosu sojowego

łyżka oliwy

1 mała cukinia

sól, pieprz

garść zielonych oliwek

pół garści liści bazylii

łyżka oliwy

garść orzechów nerkowca

3 łyżki pestek słonecznika

Jak to zrobić?

Filet z łososia myjemy i suszymy, usuwamy ości pensetą, wkładamy do żaroodpornego naczynia. Smarujemy wyciśniętym ząbkiem czosnku, oliwą i sosem sojowym, doprawiamy solą i pieprzem. Piekarnik rozgrzewamy do 200 stopni i wstawiamy łososia na około 20 minut. 

Cukinię myjemy i obieramy obieraczką julienne, przekręcając ją, aż zostanie tylko środek z pestkami. Jeśli nie ma się obieraczki, można spróbować pokroić, ale umówmy się - nikomu by się nie chciało. Cukinię delikatnie solimy i zostawiamy na sitku, żeby puściła trochę soków. W blenderze miksujemy oliwki i bazylię z oliwą na pastę. Nerkowce prażymy na patelni - dopiero jak zaczną brązowieć, dorzucamy do nich pestki słonecznika, żeby się nie spaliły w międzyczasie. Rozcieramy w moździerzu na drobne okruszki.

Makaron cukiniowy mieszamy z pastą z oliwek, na wierzch wykładamy upieczonego łososia podziubanego na kawałki. Całość ozdabiamy dużą ilością posypki orzechowo-słonecznikowej.

Udało się w końcu znaleźć kurki. Miła pani z warzywniaka wygrzebała mi końcówkę kurkowych zasobów i dała na kredyt - pełnia szczęścia. A potem nogi zawiodły mnie jeszcze do Lidla, a tam - bogactwo! Bizancjum! Kurkami sypnęli. Uszczęśliwiona zakupiłam dwa opakowania, czyli w sumie przytargałam do domu gdzieś z 600g. Nie przetrwały nawet dwóch dni ;) 

Najpierw tak jak zawsze jemy z tatą - podsmażone na maśle, tylko z kromką chleba. A jak zaspokoiłam pierwszy kurkowy głód, zrobiłam makaron z kurkowym sosem. Świetnie mi idzie ta dieta, wróżę sobie pełen sukces.

Makaron w sosie kurkowym

Składniki (2-3 porcje)

250g świeżego makaronu papardelle (lub innego, co kto lubi)

ok. 350-400g kurek (jeśli lubicie na bogato)

1 cebula

2 łyżki masła

100-150ml śmietanki 30%

kilka nitek szafranu (opcjonalnie)

2-3 łyżki sosu sojowego

kilka gałązek tymianku

pół łyżeczki skórki z cytryny

parmezan

sól, pieprz

Jak to zrobić?

Kurki dokładnie wypłukać i oczyścić. Najlepiej wrzucić je do dość głębokiej miski z zimną wodą i dać im trochę popływać, mieszając kilka razy - większość brudu opadnie na dno, potem przejrzeć i doczyścić co trzeba, większe krojąc na pół. 

Nastawić wodę na makaron. Kurki podsmażyć na maśle, w dwóch turach żeby nie udusiły się w nadmiarze wody. Każdą porcję smażyć na sporym ogniu do odparowania wody, wtedy posolić i smażyć mieszając jeszcze 2 min. Przełożyć do miski. Na patelnię po kurkach wrzucić pokrojoną w kostkę cebulę i delikatnie podsmażyć, aż się zeszli. Zmniejszyć ogień i dorzucić kurki. Dodać śmietankę i doprawić sosem sojowym i skórką z cytryny. Dodać listki tymianku i opcjonalnie szafran, zalany wcześniej gorącą wodą. Sos doprawić solą i pieprzem i delikatnie podgrzewać, w tym czasie gotując makaron (świeży makaron gotuje się ok. 3 min, jeśli używasz suchego z paczki - wstaw go wcześniej). Jeśli lubisz (a kto nie lubi?), na wierzch zetrzyj trochę parmezanu.

Bardzo słuszna porcja lunchowa

Dzisiaj marzyłam o kurkach, ale niestety w porze mojego powrotu z pracy panie z bazarku mogły mnie uraczyć co najwyżej wzruszeniem ramion i obitym pomidorem. Musiałam się więc ratować lodówkowymi resztkami: ziemniaki z niedzielnego obiadu, pomarszczona cukinia i zapomniany kozi ser. Nie no, wypas... 

A jednak! Postanowiłam podjąć heroiczny wysiłek i zrobić gnocchi. Czyli w sumie kopytka, tylko takie bardziej międzynarodowe. U nas w domu już na zawsze będą wymawiane jako "dżnioczczi" - usłyszałam kiedyś taką wersję i niezmiennie poprawia mi humor. Poproszę modżajto i dżnioczczi. Sos, wbrew pozorom tworzonym przez tragiczny kolor zdjęć, jest pyszny. Nawet nie żałuję, że nie znalazłam kurek :)

Gnocchi w kremowym sosie z cukinią i kozim serem

Składniki (2 średnie porcje albo jedna dla głodnego jaskiniowca)

Gnocchi (przepis z książki "The Smitten Kitchen Cookbook", Deb Perelman):
     225g ugotowanych ziemniaków
     50g mąki plus więcej do podsypania
     pół roztrzepanego jajka (size M)
     ćwierć łyżeczki soli

Sos:
     1 mała cukinia
     1/2 cebuli
     2 ząbki czosnku
     łyżka oliwy
     łyżka masła
     100-150ml śmietanki 30%
     ok. 2/3 szklanki tartego koziego sera (użyłam twardego, jak żółty)
     kilka gałązek tymianku

Jak to zrobić?

Gnocchi:

     Ostudzone ziemniaki zetrzeć na tarce o dużych oczkach albo ugnieść tłuczkiem do ziemniaków na w miarę gładką masę. Dodać jajko i sól i wymieszać. Dodawać mąkę partiami, mniej więcej po 1/3, za każdym razem dokładnie mieszając, aż będzie dało się je zagnieść i formować w kulę. Ciasto będzie się lepić, ale im mniej mąki, tym bardziej delikatne wyjdzie. Na mocno podsypanym mąką blacie wyrabiać chwilę i uformować w wałek o grubości ok. 2cm. Nożem podzielić na kluski (nóż można od czasu do czasu wsadzić w mąkę, będzie się łatwiej kroiło). Na każdej można zrobić widelcem kratkę - legenda głosi, że dzięki temu sos lepiej oblepia kluskę. Jeśli chwilę czekamy z gotowaniem, przełożyć na umączoną tackę, żeby nie przywarło do blatu. Gotować w mocno słonej wodzie około 2 minuty, aż wypłyną na powierzchnię.

Sos:

     Cukinię pokroić w pół- lub ćwierć-talarki, cebulę w kostkę, a czosnek, jak się komu podoba. Na patelni na średnim ogniu rozgrzać oliwę i masło. Delikatnie podsmażyć czosnek, żeby uwolnił aromat ale nie zbrązowiał. Dorzucić cebulę i lekko posolić. Smażyć ok. 2 min, aż się zeszkli. Dodać gałązki tymianku i cukinię, podsmażyć na większym ogniu kilka minut, mieszając aż miejscami złapie kolor. 

Około 2/3 warzyw przełożyć z patelni do pojemnika. Zmiksować blenderem na gładką masę, dodając śmietankę. Sos przełożyć z powrotem na patelnię i dodać starty ser. Mieszać na małym ogniu, aż ser się rozpuści. Doprawić solą i pieprzem.

Kiedy żar leje się z nieba, najlepsza (oprócz piwa, rzecz jasna) jest lemoniada!

Albo lepiej - hipsterska lemoniada, a więc Chia Fresca. Nasionka chia pęcznieją w napoju i można je radośnie siorbać przez słomkę. Do tego są super zdrowe, no i trzeba z nich korzystać,  skoro już kupiło się ogromną paczkę... 

Zamiast cukru - listki świeżej stewii, roztarte w moździerzu na pastę z miętą i melisą. Do tego limonka i powstaje czadersko zielony napój o świeżym ziołowym smaku. 

Zielona Chia Fresca

Składniki na 1 szklankę

kilka listków świeżej stewii
kilka listków mięty i/lub melisy
3 plasterki limonki
łyżeczka nasion chia
woda mineralna

Jak to zrobić?

Listki stewii, mięty i melisy rozetrzeć w moździerzu z dwiema łyżkami wody na zieloną pastę. Do szklanki wody dodać plastry limonki, wycisnąć je łyżeczką. Wymieszać z ziołową pastą i nasionami chia i zostawić na ok. 10 minut, aż nasiona napęcznieją. Przed wypiciem uzupełnić lodem.

Najlepiej pić przez słomkę, na bieżąco mieszając, bo nasionka szybko opadają.
Ślurp!

Mniej więcej co tydzień postanawiam sobie, że odtąd będę jadła tylko zdrowe śniadania, odżywcze, odchudzające i na bogato. Zwykle nie udaje mi się wytrzymać więcej niż trzy dni, potem powracam do wybiegania z domu na głodnego albo pomysłów typu: pieczywo Wasa jest przecież zdrowe, posmarujmy je połową słoika majonezu! 

Ale ale, na razie jestem po jasnej stronie mocy - i idzie mi całkiem nieźle. Od paru dni pochłaniam jaglankę z wiśniami. Prosta i bardzo sycąca, nadaje się idealnie. Marzenie o tostach z chrupiącym bekonem i podwójnym serem nie znika, ale łatwiej je poskromić. Przynajmniej do weekendu ;)

Kasza Jaglana z Wiśniami

Składniki (3-4 porcje)

100g kaszy jaglanej
250ml mleka
szczypta soli
łyżeczka esencji waniliowej
laska cynamonu
syrop klonowy
4 garście wiśni
łyżka miodu

płatki migdałów

Jak to zrobić?

Kaszę jaglaną wsypać do małego garnuszka i opłukać, kilkukrotnie zmieniając wodę, aż przestanie być mleczna w kolorze. Można też podprażyć suchą kaszę kilka minut, aż zacznie delikatnie pachnieć - to wyeliminuje gorzkawy posmak. Kaszę zalać mlekiem, dodając szczyptę soli, esencję waniliową i laskę cynamonu. Gotować pod przykryciem na małym ogniu, ok. 12 min. W razie potrzeby dolać mleka. Po ugotowaniu pozostawić pod przykrywką, żeby doszła. Przed podaniem dosłodzić syropem klonowym do smaku, ok. 2 łyżeczek na porcję.

Wiśnie wydrylować i gotować w osobnym garnuszku w czasie gotowania kaszy. Wiśnie puszczą sporo soku, który pysznie wsiąknie w kaszę. Po zdjęciu z ognia dosłodzić miodem.

Kaszę wyłożyć do miseczki i rozcieńczyć dodatkowo mlekiem, jeśli lubicie rzadszą konsystencję. Na wierzch ułożyć wiśnie i polać wiśniowym sokiem. Z wierzchu posypać płatkami migdałów - najsmaczniejszę będą uprażone wcześniej na patelni. Mnie wizja haniebnego spóźnienia do pracy tym razem powstrzymała.

Smacznego!